14e blog
Mensen in hokjes plaatsen
Om overzicht te behouden in deze chaotische wereld zijn we er goed in om in hokjes te denken. Waar we bij horen politiek, kerk, school, verenigingen, sociale verbindingen etc.
Ook mensen die we niet kunnen duiden, plaatsen we graag in hokjes, jij hebt dit of jij vertegenwoordigt dat……daarbij kijken we niet naar de gehele mens, maar hebben we zelf het hokje nodig om de ander te duiden een plek te geven in ons “overzichtelijke” leven.
We zijn natuurlijk veel meer dan bijvoorbeeld autist, we zijn mens en vooral onszelf waarbij de maatschappij een handvat nodig heeft om in ieder geval een indicatie te hebben voor het systeem waarin we dan passen en dat de ander dan weet oh ja dat is een autist. Maar de mens erachter heeft natuurlijk een verhaal te vertellen en heeft net als ieder ander een talent en kwaliteit meegekregen om de wereld mooier te maken.
Uit ervaring weet ik dat het noodzakelijk is om de mens achter het hokje te zien, ( moeder van een autistische zoon)…..blijven geloven in de ander zonder stempel en naar mogelijkheden kijken en zoeken die zeker aanwezig zijn, niet denken dat het niet mogelijk is maar kijken naar de oplossingen die misschien niet voor de hand liggen maar toch zeker aanwezig zijn, dat vraagt betrokkenheid en samenwerking, van mensen en systemen. Door de systemen weer menselijker te maken (meer betrokken) kunnen we veel problemen voorkomen.
Het is zo gemakkelijk om iemand in een hokje te plaatsen voordat je het weet is het bijna onmogelijk om daar weer los van te komen en blijf je de rest van je leven met dat stigma rondlopen. Dat is natuurlijk niet rechtvaardig en niet menselijk, we kunnen en willen toch beter als mensheid.
Als we ons realiseren dat ieder mens, gehoord, gezien en veiligheid wil, dan kunnen we toch te beginnen in onze omgeving eerst eens kijken met wie we praten en wat de ander te vertellen heeft, zonder te willen oordelen en zonder deze mens in een hokje te plaatsten “oh, jij bent…….” Waardoor we zelf gerustgesteld worden maar de ander in de kou laten staan.
Natuurlijk hebben we een diagnose of naam nodig voor iets wat in onze omgeving aan het gebeuren is maar hou niet altijd vast aan iets wat veroudert is bijvoorbeeld maar bekijk de mens op dat moment weer opnieuw en hoor wat de ander te vertellen heeft. Niet gemakkelijk om zo te gaan kijken, het vraagt meer betrokkenheid en openheid van ons allen, maar zonder deze inzet van ons allemaal verandert het nooit.
Dus probeer initiatieven te ontwikkelen die bij jou missie passen om de wereld leefbaarder te maken en de ingang is dan om buiten de getreden paden te treden, durf te veranderen en te vernieuwen in de werkzaamheden die je op dit moment uit aan het voeren bent, past het werk niet meer … laat dan los en ga zelf aan de slag met medestanders die begrijpen wat JOUW missie is en begin langzaam de hokjesgeest te veranderen naar meer stromen en ontwikkelen van ieder individu die je tegen komt.
Ik wens je veel inspiratie en anders kijken naar mensen in je omgeving.
Warme hartelijke groet,
Hennie.